نانوکامپوزیتها طبقه ی جدیدی از مواد چندسازه با ب هه مفشردگی فیزیکی فاز آلی و فاز معدنی چندنانومتری م یباشند. این مواد به دلیل ای نکه دارای ریخ تشناختی خوب، خواص یکنواخت و پتانسیل کاربردی متعدد در زمین ههایی از قبیل اپتیک، الکترونیک، مکانیک، غشاء، پوش شهای محافظ، کاتالیزگرها، ح سگرها و ... هستند، در سا لهای اخیر بسیار جلب توجه کرد هاند. نانوکامپوزی تها بسته به نوع فاز پیوسته به انواع گوناگونی با خواص مکانیکی، حرارتی و شیمیایی متفاوت تقسی م م یشوند: نانوکامپوزی تهای سرامیکی، نانوکامپوزی تهای پلیمری و نانوکامپوزی تهای فلزی. نانوکامپوزی تهای پلیمری از نظر تجاری موادی با اهمیت هستند که به دلیل فرایندپذیری و خواص مناسب فا زهای پیوست هی پلیمری از کاربردهای زیادی برخوردارند. پژوه شها نشان داده است که تنها استفاده از مقدار بسیار کمی از نانوپرکنند هها ) 2- 1 درصد وزنی( در پلیمرها سبب بهبود و تقویت خواص مواد پلیمری نسبت به ماکروکامپوزیتهای مشابه میشود.
پویا کتباب، تهیه ی بیونانوکامپوزی تهای ضد باکتری با ضریب تراوایی کاهش یافته نسبت به اکسیژن بر پایه پلی اتیلن LDPE / هیبربد نانواکسید تیتانیوم – نانو خاک رس اصلاح شده، پایان نامه کارشناسی ارشد، دانشگاه تهران، 1390 . 10 10 آزاده آص فنژاد، فریبا اورنگ، شاهین بنکدار، بررسی خواص نوعی داربست زیس تتخریب پذیر پلی استر یورتانی بر پایه پل یکاپرولاکتون جهت کاربرد در مهندسی بافت، سیزدهمین کنفرانس مهندسی پزشکی ایران، دانشگاه صنعتی شریف، 2و 3 اسفند 1385 . 11 11 بهمن ترابی نژاد، سنتز و بررسی کوپلیمرهای سه قطع های از L- لاکتاید و ε کاپرولاکتون و تهیه نانوکامپوزیت هیدروکسی آپاتیت از آ نها، پایان نامه کارشناسی ارشد، دانشگاه تهران، 1387 .
)
