پژوهشکده علوم و فناوری شمالغرب، دانشگاه صنعتی مالک اشتر، ارومیه
چکیده
یک ماده دیرسوز عمدتاً متشکل از دیرسوز کنندههای آلی و معدنی است. اکثر سیستمهای دیرسوز کننده مشکلاتی مانند مقاومت ضعیف نسبت به آب، سازگاری کمتر با زمینه پلیمری، سمّی بودن، تخریب حرارتی ضعیف و نرم بودن دارند. این عیبها ویژگی-های دیرسوزی کامپوزیتهای پلیمری را تحت تأثیر قرار میدهند. آمونیوم پلی فسفات یک نمک معدنی پلی فسفریک اسید و آمونیاک است که میتواند به دو صورت زنجیری و یا شاخهای وجود داشته باشد. آمونیوم پلی فسفات به عنوان ماده دیرسوز کننده، مزایایی مانند محتوای بالای فسفر و نیتروژن، اثر همیاری فسفر- نیتروژن، بازده ضد حریقی بالا، دمای تخریب بالا، حلالیت کمتر، قابلیت پراکنده شدن خوب و پایداری شیمیایی دارد. همچنین این ماده میتواند با رنگها و یا با مواد لاستیکی و پلاستیکی بدون تأثیر گذاشتن روی ویژگیهای فیزیکی اصلیشان، اختلاط بسیار خوبی داشته باشد. از آنجایی که آمونیومپلیفسفات عامل آب زدای بسیار قوی را توسط پلیفسفریکاسید تولید میکند، میتواند نقش بسیار مهمی را در دیرسوزی ایفا نماید. این عامل آب زدایی باعث میشود تا تشکیل پسماند کربن در سطح رزین پلیمری پیشرفت کرده و بیشتر شود. پسماند کربنی حاوی فسفر روی سطح را پوشش داده و مانع از نفوذ اکسیژن و گسترش گازهای قابل اشتعال میشود. در این مقالهی مروری، پس از معرفی ساختار و ویژگیهای آمونیوم پلی فسفات، نمونههایی از نانوکامپوزیتهای پلیمری ضدحریق مانند پلی پروپیلن ، پلی اتیلن وینیل استات ، پلی اورتان ، پلی لاکتاید ، نایلون ۶ ، پلیآکریلونیتریل – بوتادیان- استایرن و پلی وینیل الکل بر پایه آمونیوم پلی فسفات به همراه روشهای تهیه و کاربردها مورد بررسی قرار گرفته است.